Hermien Kalksma (79) is ruim 45 jaar trouw vrijwilliger. Daarmee is ze één van de vrijwilligers die het langst ‘in dienst’ is binnen Zorggroep Apeldoorn en omstreken. Eerst in Het Zonnehuis, maar inmiddels al 22 jaar in hospice De Spreng. Wat drijft haar om al zo lang betrokken te zijn?
‘Welkom, kom binnen!’, zegt Hermien vriendelijk wanneer ze de voordeur van hospice De Spreng open doet. Het is maandagmiddag en haar dienst zit erop. Tweemaal in de week is ze gastvrouw. ‘Als gastvrouw heet je onder andere bezoekers persoonlijk welkom, schenk je koffie, help je bij de maaltijden en ben je er voor de gasten en hun naasten’, legt ze uit. In de woonkamer zet Hermien een kopje koffie. ‘Koekje erbij?’, vraagt ze wanneer ze trommel met koffiewafels erin opent. Met een vol dienblad, schuifelt ze voorzichtig de trap op naar de stilteruimte. Ze gaat op een van de fauteuils zitten en begint te vertellen.
Dankbaar
‘Ik ben begonnen bij Het Zonnehuis op de afdeling Hamermolen. Hier las ik veel voor uit romans. Ook organiseerden we uitjes voor bewoners.’ Daarnaast hielp ze ook bij de jongeren die door niet-aangeboren hersenletsel in Het Zonnehuis kwamen wonen. ‘Het is dankbaar werk, maar ik vond het ook altijd moeilijk. Er is iets oneerlijks gebeurd in het leven van deze jonge mensen; een ongeluk, geweld of lichamelijk falen. Dat vond ik erg confronterend. Zeker toen mijn kinderen de leeftijd kregen van de bewoners.’ Door dit gevoel van onrecht en de plotselinge dood van haar neefje, maakte Hermien de overstap van Het Zonnehuis naar hospice De Spreng. ‘Hier ben ik op mijn plek’.
Welzijn
‘Het bijzondere van gastvrouw zijn, is dat iemand je toelaat in de laatste levensfase. Je bent van betekenis op een kwetsbaar moment.’ Persoonlijke aandacht speelt de hoofdrol in De Spreng. Hermien: ‘Er is plek voor tien gasten. We richten ons op het welzijn. Het iemand zo comfortabel mogelijk maken. Iedere gast heeft eigen wensen. De één wil graag in de woonkamer zijn en de ander blijft op de eigen kamer. De één wil graag praten, de ander niet. En alles is prima. De warmte en liefde die hier heerst, voel je aan alles. Dit krijgen we ook vaak terug van familieleden na een overlijden.’ Geconfronteerd worden met de dood is voor Hermien niet vreemd. ‘Het is nooit taboe bij ons thuis geweest vroeger. Mijn beide ouders zijn langzaam gestorven, niet plotseling. Dus je had het er geregeld over thuis. Het hoort bij het leven, net als de geboorte.’
Of het ooit went? ‘Nee, dat zeker niet. De dood went nooit’, sluit Hermien af.
